Հասարակությունների կործանումը

Նախորդ գրառումներից մեկում խոսեցինք պրոգրեսիզմի մասին և ներկայացրեցինք նրա ընդհանուր բնութագրական գծերը, այստեղ ուզում եմ խոսել դրա նպատակների մասին, ու քանի որ թեման բավականին բարդ է կփորձեմ այն ներկայացնել մի քանի գրառման միջոցով:

Պրոգրեսիզմի նպատակը սահմանված հասարակական կարգի ոչնչացումն է, որպեսզի հետո ստեղծի մշակութային մարքսիզմի արժեքների վրա հիմնված նոր կարգ:

Ներկայիս հասարակական կարգը որով ղեկավարվում են մեր հասարակությունները, հասարակական մոդելի մշտական էվոլյուցիայի ու բարեփոխման արդյունքն է, որը դանդաղորեն է փոփոխվել մեր նախնիների փորձի և իրադարձությունների հիման վրա, ընդունելով այն փոփոխությունները որոնք բարենպաստ են եղել հասարակության գոյատևման համար և մերժելով մյուսները որոնք վնասակար էին: Շատ դեպքերում այս պրոցեսը էքստրեմալ դարվինիստական է եղել՝ այն հասարակությունները որոնք չէին կարողանում ներառել իրենց գոյատևման համար անհրաժեշտ փոփոխությունները, կամ ընդունում էին վնասակար ու կործանիչ փոփոխություններ վերանում էին ներքին անկման արդյունքում կամ մեկ այլ հասարակության կողմից հաղթվելու, գրավվելու, աբսորբվելու հետևանքով: Այս արժեքները փոխանցվում էին սերնդից սերունդ, հայրերից որդիներին՝ մշակույթի, կրթության, հերոսների զոհաբերությունների, արվեստի, կրոնի և այլնի միջոցով: Հասարակությունները սահմանվում են որպես միևնույն մշակույթով և արյունակցական կապերով կապված մարդկանց խմբեր, որ ընդունում են իրենց միասնական ու համընդհանուր ապագան, որտեղ մեկը մյուսից կախված է գոյատևելու և ապագա սերնդի գոյատևումն ապահովելու համար:

Այս գիտելիքների ու մշակույթի պահպանման ու փոխանցման, բարոյական ու սոցիալական արժեքների հաստատման  համար հասարակությունները ձևավորվում են  սոցիալական կոհեզիայի երեք խմբավորումներում: Սրանք հասարակության անդամների միջև հարաբերություններ են, որ ձևավորում են խմբերին ու դրանց իմաստավորում մեկ ընդհանուր գոյացության՝ հասարակության մեջ: Սոցիալական կոհեզիայի այս հիմնաքարերն են ընտանիքը, կրոնը և ազգը: Չեմ կարծում որ այս ամենից որևէ բան տարօրինակ թվա կոնկրետ Հայաստանի դեպքում, հաշվի առնելով մեր պատմությունը: Ազգը, կրոնը և ընտանիքը հենց այն նախադրյալներն էին, որոնք թույլ տվեցին հայերին գոյատևելու շրջապատված օտար՝ շատ դեպքերում թշնամական հասարակություններով ու մշակույթներով, երկար ժամանակ չունենալով անգամ հայերի կողմից ղեկավարվող սեփական տարածք:

Կրոնը, կյանքի յուրօրինակ փիլիսոփայույթուն և նպատակ սահմանող ու հայերին՝ շրջապատող այլ ազգերից տարբերող կարևորագույն հատկանիշներից էր: Ազգը ինքն իրեն դսրևորում է մշակույթի և ավանդույթների տեսքով, հայերեն լեզուն իդենտիֆիկացնում էր հայկական համայնքին, նշանակում էր որ տվյալ անհատը պատկանում է հայ հասարակությանը: Իսկ ընտանիքը հանդիսանում էր անհատի անմիջական պաշտպանության աղբյուրը, ինչպես նաև ազգային ինքնագիտակցության ձևավորման համար անհրաժեշտ մշակույթի և արժեքների փոխանցման գրավականը:

Եթե որևէ անհատ ենթարկվում էր հարձակման կամ վտանգի մեկ այլ խմբի կողմից, վստահ էր, որ առաջին հերթին կարող է հույսը դնել իր ընտանիքի վրա, իր ընտանիքը անպայմանորեն իրեն կպաշտպաներ: Հայերի կամ հայերին մոտ կանգնած խմբի անդամների միջև ամուսնությունները թույլ տվեցին պահպանել կոհեզիան ընտանեկան ու ազգային շարունակելիությունն ապահովելու համար: Երեխան մեծանում է իր տատիկ-պապիկներին, ծնողներին, քեռիներին լսելով, սովորում է որոշակի արժեքներ ու կարծիքներ, որոշակի մտածելակերպ ու շատ դժվար է որ թշնամի այլ խումբը կամ բռնապետական կառավարությունը իր ցանկության համաձայն փոխի նրա՝ իրերի, իրադարձությունների, հասկացությունների մասին ձևավորած կարծիքը: Կրոնը, նմանապես,  հանդիսանում է կյանքի որոշակի փիլիսոփայությամբ ապրելու պատրաստակամություն: Քրիստոնեության հասկացությունները փոխանցվում են սերնդից սերունդ, տարանջատելով լավը վատից ու հետ պահելով մշակութային ու արժեքային ռելատիվիզմից, որի դեպքում վնասակար երևույթները ու արժեքները, որ առաջ անընդունելի էին կարող են դառնալ ընդունելի և խրախուսելի, կախված որոշների պատեհապաշտ ու քմահաճ մոտեցումից:

Ազգը, իր հերթին, միակ ինստիտուտն է որ կարող է միացնել միլիոնավոր մարդկային ու տնտեսական ռեսուրսները և դրանք ուղղորդել համընդհանուր շահի ու գոյատևման ուղղությամբ:

Այս ամենը հաշվի առնելով, զարմանալի չէ, որ պրոգրեսիզմի հիմնական նպատակներից է ազգի, կրոնի և ընտանիքի ոչնչացումը: Սա է այն սկզբնական նպատակը, որը թաքնված է նրա գործողությունների մեջ:

Հարց է ծագում, իսկ ինչպե՞ս է պրոգրեսիզմը պատրաստվում ոչնչացնել հասարակական կոհեզիայի այդքան կայուն հիմքերը. հասարակության որոշ հատվածին համոզելով, որ իրենք ճնշված են հասարակության մեկ այլ շերտի կողմից, հենց այս արժեքների հետևանքով: Ինչից հետևում է, որ իրենց ճնշված լինելու վերջը կգա, երբ այս արժեքները՝ կրոնը, ընտանիքը, ազգը ոչնչացվեն:

Այսպիսով, քսաներորդ դարի շատ կոնտրամշակության շարժումները (որոնք այժմ արդեն « կոնտրա» չեն, քանի որ կազմում եմ գերակշռող մշակույթի մասը), որոնք կարծես թե ուղղված էին արդարության, որոշ խմբերի քաղաքացիական իրավունքների պաշտպանության և ազատությունների համար մղվող ենթադրյալ պայքարին, իրականում ուղղված էին հասարակության պատմամշակութային արժեքների դեմ:

Սկզբնական շրջանում այս ամենը տեսնելն ու նկատելը դժվար է, բայց Արևմտյան Եվրոպայի երկրներում, որտեղ պրոգրեսիզմը արդեն իսկ ունի իր կայուն հիմքերը ո, կարող ենք համոզվել, թե ինչպես է այն կամաց- կամաց ցույց տալիս իր իրական դեմքն ու արդեն իսկ բացեիբաց հանդես է գալիս, որպես այս արժեքների թշնամի ու հայտարարում դրանց վերացումը որպես դրական երևույթ: Որպես օրինակ, ունենք բազմաթիվկազմակերպություններ, որոնք ԱՄՆ ում առաջ են տանում ԼԳԲՏ անձանց իրավունքները ու գենդերային գաղափարախոսությունը: Բայց արդյո՞ք սա է իրենց վերջնական նպատակը: Գիտակցում են թե ոչ այս շարժման անդամները, բայց դրա վերջնական նպատակը ԼԳԲՏ անձանց հանդեպ հարգալից վերաբերմունքը չէ, այլ ավանդական ընտանիքի ոչնչացումը, հետերոսեքսուալությունը որպես սեռականության անհատակ ծովի ևս մեկ տարբերակ ներկայացնելը, այն վերածել ևս մեկ փոքրամասնության, կնոջ և տղամարդու միջև տարբերությունների ջնջելը, ընդհանրապես այդ հասկացությունների վերացումը կախված տվյալ պահին մշակութային էլիտայի ու պրոգրեսիստ քաղաքականության պահանջներից: Իսկ ինչպե՞ս է, որ կարողանում ենք համոզված լինել սրանում, չէ որ այս կազմակերպությունները համառորեն հերքում են այս ամենը և համարում զրպարտանք իրենց շարժումը իլեգիտիմացնելու համար հորինված: Ինչպե՞ս կարող ենք այդքան վստահ լինել: Որովհետև կարող ենք տեսնել այն երկրներում տիրող իրավիճակը, կազմակերպությունների պահանջները, որտեղ նրանք ավելի երկար ժամանակ է ինչ ծավալում են իրենց գործունեությունը և արդեն անցել են  բավականին երկար ճանապարհ: Օրինակ Արևմտայն Եվրոպայում ԼԳԲՏ կազմակերպությունները արդեն չեն պահանջում հարգանք կամ ենթադրյալ դիսկրիմինացիայի ավարտ, այլ ուզում են որ օրենքով պատժվի իրենց հետ համաձայն չլինելը կամ իրենց գաղափարախոսությունը չընդունելը, ուզում են որ նորածին երեխան չհամարվի աղջիկ կամ տղա ու իր ծննդյան վկայականում այդ փաստը չնշվի, այլ սպասեն մինչև մեծանա ու գուցե լինելով տրանսեքսուալ ինքը որոշի աղջիկ է թե տղա, ցանկանում են որ հորմոնոթերապիան փոքր երեխաների համար ամբողջականապես հասանելի լինի ինչպես նաև լիովին անկախ իրենց ծնողների կամքից և այլն… Բայց այս մասին հաջորդիվ:

Ա&Գ